Wywiad z Ojcem Sebastianem Bielskim

- Dzień dobry.
- Dzień dobry.
- Jestem z redakcji gazetki szkolnej "Kleszcz". Czy mogłabym zadać Ojcu kilka pytań?
- Ależ oczywiście, że tak!
- Jak ojciec wspomina naszą szkołę?
- Niesamowicie pozytywnie, chociaż było ciasno.
- Kiedy Ojciec podjął decyzję, że będzie służył Bogu?
- Już w podstawówce, z czasem to się rozwijało.
- Gdzie Ojciec się uczył, zanim został zakonnikiem?
- Najpierw uczyłem się w Liceum w Niepokalanowie, później skończyłem Seminarium w Łodzi.
- Czy jest Ojciec uzdolniony artystycznie?
- W żaden sposób.
- Czy mógłby Ojciec opowiedzieć nam o swoim zakonie?
- Należę do Zakonu Braci Mniejszych (łac. Ordo Fratrum Minorum, pot. franciszkanie) – katolickiej wspólnoty zakonnej grupy Zakonów Żebrzących. Została ona założona w 1209 r. przez św. Franciszka z Asyżu. Zakon ten w 1517 r. na mocy bulli Ite et vos ad vineam meam został podzielony na Zakon Braci Mniejszych, zwanych Obserwantami oraz Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych. W 1619 r. pełną niezależność uzyskała trzecia gałąź. Wszystkie trzy zakony są oparte na tej samej regule, napisanej przez św. Franciszka i zatwierdzonej przez papieża Honoriusza III 29 listopada 1223 r. Posiadają wspólne dziedzictwo historyczne i duchowe.
- Czy opowiedziałby Ojciec o swoim planie dnia w zakonie w Warszawie?
- Dwa dni w tygodniu; w poniedziałki i wtorki od 8.00-20.00 mam zajęcia na uczelni, w inne dni plan dnia jest taki sam: msze, spowiedzi, modlitwy i posiłki.
- Czy pracował Ojciec wcześniej w szkole lub z trudną młodzieżą?
- Przez 5 lat pracowałem w Skarżysko Kamiennej, byłem też duszpasterzem harcerzy.
- Czy był Ojciec świadkiem egzorcyzmów?
- Byłem raz w życiu, ale nie wspominam tego zbyt pozytywnie.
- Co myśli Ojciec o przesądach?
- Bzdury, nie wierzę w nie.
-Dziękuję bardzo Ojcu za poświęcenie mi swojego czasu. Do widzenia.
- Ja także dziękuję za to, że mogłem coś o sobie opowiedzieć. Do widzenia.

Chciałabym zachęcić wszystkich do przeczytania książki Heleny Zakrzewskiej pt. „ Zaklęty dwór”. Opowiada ona o dzieciach mieszkających w dworze w Zalesiu. Czytając te książkę, poznajemy ich życie - ich troski, problemy, ale także sukcesy i radości. Jesteśmy świadkami różnych wydarzeń, które pokazują bohaterom książki, co jest najważniejsze w życiu. Jest tu także miejsce na wyobraźnię, przyjaźń, miłość do przyrody.
Książka ta dla wielu czytelników może stać się okazją do pogłębiania wyobraźni. Jej główna bohaterka- Hania Zalewska ma kilkanaście lat, a mimo to wierzy w postacie z bajek, np. w krasnoludki. Dzięki temu dziewczynka nie załamuje się nawet w najtrudniejszych chwilach, a życie jest dla niej pełne radości.
Jak zakończy się ta opowieść?
Co przerwie spokojne, szczęśliwe życie rodziny Zalewskich?
Czy Hania przeżyje?
Co mówią tłoki lokomotywy?
Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w książce.
Zachęcam do jej przeczytania.